In deze laatste week van 2019 kijk ik terug op een interessant jaar. Ik ben aardig opgeschoten met mijn nieuwe roman en de eerste versie is nu echt bijna af. Ik had gehoopt wat verder te komen en ik verbaas me erover hoe snel de tijd gaat en hoe weinig tijd er naast mijn baan en gezin overblijft voor schrijven. Maar ik heb geen haast en ik ben ervan overtuigd dat het boek beter wordt als ik er de tijd voor neem. Bovendien vind ik het ook heerlijk om boeken van anderen te lezen. Elk jaar lees ik ook een aantal boeken die over schrijven gaan, omdat het me meestal veel nieuwe ideeën oplevert en ik er veel van leer. In deze blogpost een top zes van de (schrijf)boeken die ik in 2019 las en waar ik het meest aan heb gehad.

Dagelijks werk
In Dagelijks werk, haar laatste boek, vertelt Renate Dorrestein aan de hand van eerder verschenen essays nog één keer wat het betekent om schrijver te zijn van beroep. Ik bewonder haar kijk op schrijven en haar originele verhaallijnen en heb echt genoten van dit boek. Wat ik er vooral uit meenam is dat een roman interessant wordt als het verhaal de lezer aan het denken zet. Dorrestein adviseerde haar studenten om de lezer dilemma’s voor te schotelen. Laat de lezer nadenken over wat hij of zij zelf zou hebben gedaan in zo’n situatie, adviseerde ze. Maak het je lezer niet te makkelijk, maar zet een denkproces in werking. Het verhaal mag best verontrustend zijn, aldus de vorig jaar overleden schrijfster. Mijn roman-in-wording is denk ik niet verontrustend, maar ik heb wel er wel morele dilemma’s in verwerkt. Die ga ik in 2020 verder uitwerken.

Grand Hotel Europa
In de zomervakantie las ik het boek Grand Hotel Europa van Ilja Pfeiffer. Het was mijn eerste kennismaking met deze schrijver en ik bewonder zijn prachtige taalgebruik. Ik heb het boek met veel plezier gelezen.
Pfeiffer laat zien dat je in een roman heel goed een maatschappelijk thema kunt uitdiepen. Ook hij zet de lezer aan het denken, maar dan vooral door het thema ‘massatoerisme’ van allerlei kanten te bekijken en informatie te geven over dit onderwerp. Na het lezen van dit boek kijk ik nooit meer hetzelfde naar toeristische trekpleisters. Dat is toch knap!
Toen ik er eenmaal op ging letten, ontdekte ik dat er nog veel meer romans zijn waarin een bepaald thema centraal staat. Zo las ik Wat het hart verwoest van John Boyne. Deze roman behandelt het thema homoseksualiteit. Fascinerend hoe hij verschillende manieren beschrijft waarop er sinds de jaren vijftig naar homoseksuelen werd gekeken. Echt een boek waar ik veel van heb opgestoken. Zowel over wat het betekent om homoseksueel te zijn in zo’n conservatieve maatschappij als over de manier waarop je een verhaal over iemands leven kunt vertellen. Boyne hanteert daarvoor een interessante structuur waarover later in dit blog meer.

Romanschrijver van beroep, een schrijversleven
In 2019 verscheen de Nederlandse vertaling van het boek dat het dichtst komt bij een autobiografie van de beroemde schrijver Haruki Murakami. Ik was razend benieuwd naar deze schrijver waar iedereen zo hoog van opgeeft. Zelf heb ik slechts een verhalenbundel van hem gelezen en ik moet bekennen dat zijn verhalen me niet heel erg raakte. Na het lezen van zijn laatste boek, ga ik zeker eens een roman van hem lezen.
In Romanschrijver van beroep vertelt Murakami over verschillende aspecten van het schrijven en geeft hij tips aan aspirant-schrijvers. Zo raadt hij aan om niet te veel tijd te nemen voor een eerste versie en pas te gaan herschrijven als de eerste versie klaar is. Een hele goede tip, maar ik vind dat nog steeds lastig. Ik heb dit jaar ontdekt dat het doorschrijven aan de eerste versie, zonder terug te grijpen op eerder hoofdstukken, het beste gaat wanneer ik een periode achter elkaar veel tijd vrij kan maken voor schrijven. Een stellig voornemen voor 2020: periodes voor schrijven plannen!

Big Magic
In 2019 las ik eindelijk het boek Big Magic van Elizabeth Gilbert (auteur van Eten, bidden en beminnen of Eat, pray, love zoals de verfilmde bewerking heet). In Big Magic schrijft Gilbert op haar eigen humoristische en meeslepende wijze over haar leven als schrijfster. Ze benadrukt dat het loont om door te zetten wanneer je een boek wilt schrijven en ook dat een boek toewijding nodig heeft. Ik vond het leuk dat ze in Big Magic het schrijven als een soort personage introduceert, net als inspiratie. Zo beschrijft ze uitgebreid hoe inspiratie werkt en wat je kunt doen om ideeën de ruimte te geven. Haar boek heeft me geholpen om door te zetten op moeilijke momenten en ook om ideeën te koesteren en langzaam te laten groeien voordat ik ze een plek gaf in mijn verhaal.

De geniale vriendin
Nummer vijf in mijn top zes is de serie Napolitaanse romans van Elena Ferrrante. In deel 1, De Geniale vriendin, moest ik erg wennen aan Ferrante’s schrijfstijl. Na deel 1, wilde ik toch verder lezen in deel 2 en sindsdien heeft het verhaal me niet losgelaten tot ik deze zomer het vierde en laatste deel las. Pas nu viel me op hoe meesterlijk deze mysterieuze schrijfster omgaat met het tijdverloop in haar romans. Ik heb haar methoden bestudeerd en geprobeerd iets daarvan toe te passen in mijn roman-in-wording. Dit heeft me zeker geholpen een paar lastige dilemma’s in het verhaal op te lossen. In 2020 deel ik mijn bevindingen hierover graag met jullie in mijn blog.

Ze zullen denken dat we engelen zijn
De laatste in mijn top zes is het boek Ze zullen denken dat we engelen zijn van Bert Natter. In een korte, bijna zakelijke, schrijfstijl verteld Natter het verhaal van Alfred die een terroristische aanslag overleeft. De manier waarop hij dat doet, vond ik heel verrassend. Wat me vooral inspireerde was de manier waarop hij in kale, maar geloofwaardige dialogen iets laat zien over de personages. Het contrast tussen wat Alfred zegt en wat hij denkt, geeft een bepaalde spanning waardoor ik helemaal in het verhaal werd meegesleept. Ook hierover in 2020 meer.

Ik hoop dat mijn blog je het afgelopen jaar heeft vermaakt en misschien wel heeft geïnspireerd om zelf te gaan schrijven. Voor nu een boeiend en succesvol 2020 en tot ziens in het nieuwe jaar!