Zo af en toe schrijf ik nieuwsberichten of teksten voor het programmaboekje voor de plaatselijke brassband. De vereniging heeft natuurlijk maar een beperkt budget en ik vind het leuk om te doen. Bovendien speelt mijn zoon bij de band en zo doe ik iets terug voor deze enthousiaste vereniging. Het afgelopen jaar kwam de vereniging met een bijzonder verzoek voor een festival: kun je een verhaal schrijven voor bij een muziekstuk?

Iets leuks voor jonge muzikanten
Laat ik eerst de context vertellen. De Flevolandse muziekverenigingen bundelen jaarlijks de krachten om iets leuks te organiseren voor de jeugdige blazertjes van de verenigingen. In 2019 was het plan mee te doen aan het festival voor jeugdorkesten in de regio Zwolle. Voor dat doel werd een gelegenheidsorkest opgericht met jonge blazertjes uit de verschillende verenigingen. De dirigent van de Emmeloordse brassband had een muziekstuk geschreven en nu vroeg men mij daar een verhaal bij te schrijven.

Filmmuziek
Het verhaal moest passen bij een filmmuziekstuk in drie aktes en 11 scènes. Elke scène had een titel en een sfeer. ‘Op zoek naar aanwijzingen’ bijvoorbeeld of ‘Rampspoed’. De tekst moest bij die opbouw aansluiten. De winnaar van de provinciale voorleeswedstrijd zou het verhaal in zes blokjes voorlezen terwijl het orkest zachtjes de tussenmaten herhaalde. Verder mocht het voorlezen van het totaal niet meer dan tien minuten in beslag nemen. Bovendien moest het thema van het verhaal kloppen met het thema van het festival: ‘dieren’. En, o ja, het verhaal moest natuurlijk interessant zijn voor zowel kinderen als voor tieners. ‘Liefst iets met de actualiteit’ zei men er nog bij.

Bedenktijd
Een pittige opdracht, vond ik. Ga maar eens een verhaal schrijven van tien minuten voorleestijd. Hoeveel woorden zijn dat eigenlijk? Een verhaal over dieren met een link naar de actualiteit? Was het niet beter het verzoek maar gewoon af te slaan? Op het kleine schermpje van mijn mobiel las ik de mail nog eens door. Ik was onderweg naar Maastricht en hoefde niet gelijk nee te zeggen natuurlijk. De verenigingen hadden vast geen geld om een betaalde tekstschrijver in te huren. Wat moesten ze dan? Ik wilde ze niet in de steek laten en vond het eerlijk gezegd ook wel een interessante uitdaging om een verhaal te schrijven dat aan deze criteria voldeed. Daarom besloot ik dat ik de opdracht zou aannemen als me een goed idee binnenviel nog vóór ik Maastricht bereikte.

Thema
Ik dacht aan Henny Schrauwers, trainer van het Netwerk Vertrouwenspersonen bij de overheid. Bij de opening van een netwerkbijeenkomst vertelde ze wel eens een van haar geweldige verhalen. De personages in haar dierenverhalen zijn Egel en Haas die tegen problemen aanlopen die symbool stonden voor de samenwerking tussen medewerkers of de relatie tussen een medewerker en een leidinggevende. Zij doet dat altijd zo geweldig dat ik niet eens wilde proberen iets dergelijks te evenaren. Een bosverhaal met dieren viel dus nog voor Almere af.

Oostvaardersplassen
In de buurt van Arnhem had ik besloten dat ik iets wilde doen met de dieren in de Oostvaardersplassen. Bij Nijmegen wist ik dat het verhaal over de heckrunderen Hector en Rosa zou gaan en tegen de tijd dat ik Maastricht bereikte zat de grove lijn van het verhaal al helemaal in mijn hoofd. Natuurlijk kostte het daadwerkelijk op papier zetten van het verhaal nog de nodige tijd. Vooral vanwege die voorleestijd van vijf keer twee minuten en de voorgeschreven thema’s van de scènes. Keer op keer las ik de tekst aan mezelf voor met de stopwatch erbij. Maar die strakke structuur hielp me ook. Zo schrapte ik net zo lang tot het verhaal paste in het tijdframe. Als ik eerlijk ben, is het daar wel beter van geworden.

Benieuwd naar het resultaat? Lees het hele verhaal in deze download.