Afdrukken

Levi3
Onze kat, Levi, is niet bijster intelligent. Toch hielp hij me voor de zomer mijn vastgelopen verhaal weer vlot te trekken. Hoe? Daarover vertel ik je in deze blogpost.

Cruciaal onderdeel van mijn roman is het vertrek van mijn hoofdpersonage naar een spookdorpje in de Spaanse Pyreneeën. Ik had het helemaal bedacht: ze raakt betrokken bij akelige gebeurtenissen in Nederland en besluit met haar vriend naar Spanje te gaan. Daar zou zich het echte verhaal ontrollen waarin ze zichzelf probeert terug te vinden. Maar tijdens het schrijven stuitte ik op een probleem: ik kreeg haar niet zover dat ze vertrok. Ze wilde blijven. Haar karaktereigenschappen verhinderden simpelweg dat ze zou vertrekken. Wat nu?

Interne logica
Ik maakte haar het leven in Nederland onmogelijk, wierp het ene na het andere obstakel op tussen haar en wat ze het liefste wilde in het leven. Ik nam haar haar baan af, haar goede naam, haar vriendinnen en toch vertikte ze het te vertrekken.

Nu denk je misschien: wat een onzin; dan schrijf je toch gewoon op dat ze vertrekt? Tja, dat zou je denken, maar het verhaal moet wel een interne logica hebben en die interne logica verhinderde dat ik haar zomaar naar Spanje kon laten gaan als ze dat niet wilde. Op een gegeven moment was ik er zo mee aan, dat ik dit stuk van het verhaal maandenlang liet liggen en doorschreef aan het vervolg, na de aankomst in Spanje.

Laten rusten
Als ik het begin zou laten rusten, dacht ik, en verder zou gaan met het vervolg, dan kon ik mijn hoofdpersonage beter leren kennen en zou het probleem van het eerste deel zich vanzelf wel oplossen. Op zich werkte dat: ik maakte schrijfmeters, kreeg meer inzicht in mijn personages en dat vergrootte mijn vertrouwen in mezelf en in het verhaal. Toen ik al een heel eind gevorderd was, besloot ik het opnieuw te proberen.

Helaas pakte het averechts uit. Nu ik mijn personage beter kende, was het nog moeilijker dan daarvoor. Ik had een vechtertje van haar gemaakt, niet het type dat zomaar opgeeft. Dat moest ook, want anders zou ze na een paar weken alweer de trein terug naar Nederland pakken en dat was voor het verhaal ook niet handig. Dus ik maakte van haar een dame die niet zomaar voor haar problemen weg zou vluchten en juist dat maakte het erger. Dagenlang dacht ik erover na hoe ik dit dilemma in mijn fictieve wereld op kon lossen. En gek genoeg kwam de oplossing doordat zich een dilemma voordeed in het echte leven.

Levi2Levi
Het dilemma kwam in de vorm van onze poes, Levi, die mank ging lopen. Verzwikt of gekneusd dachten we, want met zijn tien kilo haalde hij halsbrekende toeren uit. Maar na een week werd duidelijk dat dit niet vanzelf overging. Levi moest aan zijn heup moest worden geopereerd. De operatie ging goed en nog diezelfde dag kwam Levi thuis met een grote pleister op zijn heup en een flinke dosis pijnstillers. Het was belangrijk dat hij de eerste dagen rust hield en daarom moest hij in een hok. Het is nogal een grote kat, dus we haalde ons grootste hok van zolder, legden daarin een zacht kleedje, zette er een waterbakje en voerbakje in en natuurlijk een kattenbak. We haalden Levi uit zijn reismandje en zette hem in het hok. Levi negeerde het zachte kleedje en ging meteen in de kattenbak liggen.

Kattenbakdilemma
Niet erg hygiënisch om met je geopereerde heup in een kattenbak te liggen, vonden we. We vervingen het kleedje door een kussentje en zetten Levi erop, terwijl mijn dochter hem vermanend toesprak en uitlegde dat hij niet meer in de kattenbak mocht liggen, foei! Levi keek haar lief aan, hees zich moeizaam overeind, strompelde over de rand van de kattenbak en liet zijn geschoren lijf opnieuw op de kattenbakkorrels zakken. We probeerden het met een mandje, een ander kleedje, draaiden kattenbak en kleedje om, zetten de bakjes aan de andere kant, maar niets hielp. Wat nu: de kat zijn zin geven met het risico op ontsteking van de wond? Of de kattenbak weghalen en accepteren dat we het hok elke dag schoon moesten maken?

Na een nachtje slapen, kwam ik op het idee om Levi zijn zin te geven. Ik maakte de kattenbak leeg, boende hem schoon met sop en chloor en legde er een zacht kussentje in. Dat zette ik terug in de kooi en ik zette er een andere kattenbak met korrels naast. En ja, dat werkte! Levi twijfelde nog even, maar besloot toen de kattenbak met kussentje als revalidatieplek te accepteren.

LeviAccepteren
De oplossing van dit probleem, bracht me op een idee voor mijn verhaal. Wat nu als ik zou accepteren dat mijn hoofdpersoon niet weg ging, maar bleef? Als ik nu eens zou stoppen met het opwerpen van obstakels voor blijven en haar juist zou stimuleren te blijven? Ik besloot dat het het proberen waard was. Ik opende een nieuw document en liet haar haar leven in Nederland voortzetten. Ik zorgde ervoor dat ze ontdekte wat het betekende om onder de door mij gecreëerde ellendige omstandigheden in Nederland te blijven. Ik maakte haar leven voorspelbaar en uitzichtloos.

Na een half jaar verteltijd leek ze het door te hebben en dus confronteerde ik haar met een ultimatum. Nu moest ze beslissen: zo door blijven gaan of de kans die haar werd geboden aangrijpen en vertrekken. Van haar moeder, met wie ze een moeizame relatie had, maakte ik een tegenstander van het vertrekplan. En ja hoor, dat gaf mijn personage het laatste zetje. Ze ging. Niet omdat het persé moest, maar omdat ze het zelf wilde. En ook een beetje om aan haar moeder te bewijzen dat ze haar eigen weg ging.

En Levi? Die besloot na twee dagen hokrust dat hij er wel weer uit kon. Hij duwde net zo lang met zijn neus tegen de tralies tot er een bloederige deuk in zijn snuitje zat en we hem er maar uit lieten. Een paar weken hobbelde hij wankel rond, maar intussen springt hij weer van de schutting. Ietsjes voorzichtiger dan eerst; dat wel.

1000 Resterende tekens